LECTURAS 2º BAC (I)

Na noite estrelecida de Ramón Cabanillas

1ª saga: O mago Merlín chega coa espada Escalibur desde a illa de Sálvora, na ría de Arousa, para proceder ao rito de elección dun novo rei para os celtas: aquel que sexa capaz de sacala da peneda na que o mago a espetou será recoñecido como rei..

Nun nimbo luminoso xorde o bardo adiviño

envolveito en brancuras recendentes de liño,

ollos gazos, profundos, longa barba florida,

cingue a fronte coas hedras da coroa druída

e na man, que reloce como un lirio bendito,

ten a fouce de ouro do litúrxico rito;

a fouce segadora da mandrágora, ao raio

de feitizo e de agoiro dos luares de maio.

É Merlín o profeta, o celta armoricán,

dos silfos e das umias ollado por irmán,

sabedor dos encantos e dos máxicos conxuros,

das virtudes das herbas e dos fados escuros,

que nos claros dos bosques e os baixíos costeiros

aprendeu a divina linguaxe dos luceiros;

o bardo das idades, o da segreda ciencia

que a terra fixo súa impóndolle obediencia

ás augas das riada, aos rochedos do cume,

ás nubes da tormenta, á ardentía do lume.

Imponente, mostrando nativa maxestade,

na mirada un sereo claror de eternidade,

ten aos pés -cruz de ouro, folla núa afiada-

sobre o manto da neve unha fúlxida espada.

Aceiro puro e virxe das entrañas da terra,

cos lumes siderais das estrelas en guerra

nas fragas treboantes dos lóstregos forxado,

que no dolmen batido e no Xordán templado,

foille dado a unha raza de homes sans e valentes,

cabeceira de pobos, guiadora de xentes,

para impor unha ciencia sinalando un camiño

que por riba dos tempos leva ao triunfo diviño.

Ergueito coma un pino que as altas nubes fende,

os brazos sarmentosos o bardo aos ceos tende,

e escóitase na noite solemne resoar

a súa luz bruante sonora coma o mar:

Baixo a dozura do ceo

da nobre Galicia irmá,

onde pola nosa gloria

inda dourando o fogar

vive aceso o lume sagro

dos claros días do clan,

hai unha illa encantada

de rochedos de coral,

esmeralda verdegaia

ao resplandor do luar,

bicada de manseliñas

augas de limpo cristal

nas que as sereas ensaian

seu namorante cantar

mentres os pinos lanzais

escoitan voces leviás

que chegan esmorecidas

do misterio de alén-mar.

Nunha furna que galgantes

cerran as ondas do mar,

apreixada nas ferintes

poutas dunha aguia real,

gardada por un dragón

de alento que é solimán,

brillaba a fúlxida espada

Escalibur, o triunfal

aceiro da heroica idade

cantada por Osián,

que ten de ser sobre a Terra

ergueita en céltigas mans,

símbolo, florón e escudo

da Cruz, do Amor e da Paz.