martes, 16 de octubre de 2012

LECTURAS 1º BAC





Eramos tres no val. O meu pai, Fulxencio Nóvoa e Puga, eu, que vos conto estas cousas, e o meu can. Boh, o can, ser, non era meu. Era do meu pai. E alá ían os dous, des que eu era moi novo, longos días polo val e polos montes dos arredores, á caza das cercetas e das lebres, dos raposos e dos teixugos. Non había día, na temporada pertinente, que non chegasen á nosa mesa coenllos ou becacinas, uns xamóns de porco bravo ou unas perdices en salsa de chocolate ou en escabeche. Non, o can non era meu. Pero coma se o fose. Nada máis deixar o meu pai, xa se achegaba a min, e xa empezaban as brinquetas, as lambeduras, o arrandear do rabo e os rebullóns. Aínda que, se digo a verdade, non era eu tan novo o día que o trouxeron, nun carriño cantareiro, enviado por un compadre do meu pai, aquel cachorro. Debía ter polo menos dez anos. O que pasa é que antes de Bal houbera outro can coma el na casa, outro can da mesma raza e cos mesmos xeitos. Pero Bal era único, para min. Medramos os dous xuntos, saíndo os sábados e os domingos do outono a tripar as follas amarelas, el ventando e osmando e eu sostendo como podía unha carabina de pau que imitaba fielmente a 577 Nitro express paterna, e un fíxose mozo e outro can, e a noite aquela tiñamos sete anos o can e dezasete o mozo.

Bal era un perdigueiro de manta marela, coas patas grandes e nervudas, as orellas caídas, dun vivo verdemar os ollos, a cola longa e sen recortar. Eu, un rapazolo que se semellaba ao pai nos modos, nos ollos azuis e na figura excesivamente fraca. E o meu pai, un cabaleiro de longas pernas e fortes mans, que traballaba pouco e paseaba moito, que malvivía dalgunhas rendas que ía cobrando, do que cazaba, dos produtos dun foro que aínda percibía (malia que fose parcial dos antiforistas e partidario decidido da redención), das poucas terras que nos quedaban e de catro mazairas e algunhas vacas que, achegadas a uns aforros que trouxera do Brasil, nos permitían ir tirando, a base de mendar moito os pantalóns e de gastar pouco os zocos.

Miranda, Xosé, (2002). Pel de lobo, Vigo, Ed. Xerais

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Por favor, só comentarios que veñan a conto. É moi lamentable pero vinme obrigada a restrinxir comentarios a usuarios rexistrados.